ბინკი

პატარა ვიყავი, ალბათ ორი წლის, როცა მამიდასთან ბალონკის ლეკვი მოიყვანეს. ბინკი მეზობლის ბავშვმა ჩააბარა თამუნიას და სთხოვა, სანამ ოჯახის წევრები შეეჩვევიან, გყავდეთო. მერე ისე მოხდა, რომ ბინკი მამიდას შემორჩა. ძაღლი ნელ-ნელა იზრდებოდა და ჭკვიანდებოდა. საოცრად საყვარელი იყო ბინკი, ბოლოთეთრი და ადგილ-ადგილ შავად დაკოპლილი. შუბლზე ”ჩოლკა” ჰქონდა და შავ თვალებს საყვარლად აბრიალებდა. ერთხელ ეს ჩოლკა შეჭრეს. მახსოვს, თხელი ფარდის უკან იმალებოდა, სანამ ბეწვი ისევ არ მოეზარდა.

ბინკი საოცრად მგრძნობიარე იყო. ზარის ხმაზე პირველი გარბოდა, კარებს იქით გრძნობდა შინაურს და კუდის ქიცინს იწყებდა. უცხოს დანახვაზე კი საშინელ ყეფას ტეხდა.